Rozdział 19

Rozdział 19

Sebastian’s POV

Wyszedłem jako pierwszy z samochodu, a następnie chwyciłem dłoń Alexandra i pomogłem mu wyjść. Jednak on potknął się i wpadliśmy na siebie łącząc nasze usta. Chwilę później ujrzeliśmy białe płatki spadające garściami        z nieba.

-Cud miłości- odparła jego mama.

-Szczera prawda- potwierdziła stojąca w drzwiach frontowych Juliet.

-W końcu jest 20 grudnia- zaśmiałem się i pomogłem wstać Alexowi.

-Dzięki- odparł wstając, lecz nadal mocno ściskając moją dłoń.

-Okej… to ja uciekam- mruknąłem, próbując jak najszybciej uniknąć ponownej niezręcznej sytuacji przy rodzinie Alexandra.

-A może chciałbyś zostać na kolację?- zapytała pokojówka wskazując ręką na korytarz.

-Naprawdę nie chcę wam przeszkadzać. Teraz powinniście pozostać w gronie rodzinnym- puściłem dłoń blondyna.

-Nie żartuj- zaśmiała się Stephany- Przecież ty też jesteś jej członkiem.

-Ale ja nie chcę robić problemów- próbowałem się wymigać- Według mnie powinniście teraz wszystko razem obgadać, bez naocznych świadków- dodałem.

-Jak nie chcesz to przestań i właź prędko do domu, bo jeszcze ty pojedziesz do szpitala. A tego byśmy nie chcieli- odparła mama blondyna i znów klepnęła mnie w tyłek.

-Boże znowu- szepnąłem rozbawiony.

-Wchodźcie do domu bo zmarzniecie- powiedziała troskliwie Juliet.

***

Sebastian’s POV

Gdy wszyscy już usiedliśmy przy stole i spożyliśmy przepyszną kolację przygotowaną przez Juliet, Stephany zaczęła nas wypytywać.

-Jak się poznaliście?- zapytała jego mama ocierając twarz serwetką- Jestem trochę do tyłu, więc musicie mi poopowiadać- uśmiechnęła się odkładając kawałek papieru.

-No…Emm…- Alexander zaczął się jąkać i bardzo mocno rumienić- Był to piątek- napchał dużo ziemniaków do buzi i udawał, że nie może mówić.

-Synuś!- posłała mu karcące spojrzenie, na co chłopak od razu pogryzł i przełknął je, a następnie kontynuował opowiadanie.

-No był to piątek- bał się mówić dalej, a zerknął kątem oka na swoją mamę i ponownie zaczął mówić- No… i… Emm… no poszedłem na cmentarz- zaczął mówić wyraźniej- I nagle się z kimś zderzyłem, a był to oto tu siedzący wszechwiedzący Sebastian- wszyscy wybuchli śmiechem- Jakoś tak  rozmawialiśmy, poszliśmy nawet do kawiarni. Wychodziliśmy razem coraz częściej, aż do momentu, gdy jechaliśmy na imprezę z jego siostrą Kler no i z nim oczywiście. I jakoś tak wyszło w samochodzie, że oficjalnie byliśmy już razem.

-Ciekawa historia kochanie, ale czy tam coś jeszcze się nie wydarzyło?- zapytała z ciekawością uśmiechając się.

-Mamo- jęknął.

-Jestem twoją mamą mam prawo wiedzieć- odparła.

-Nie, nie możesz- zbulwersował się, a ja zacząłem się śmiać i pod stołem lekko chwyciłem dłoń Alexandra. Była bardzo ciepła i taka miękka. Miałem ochotę nigdy nie wypuszczać jej z mojego uścisku. On na to troszkę się zaczerwienił, ale udał, że niczego nie poczuł. Niestety tą miłą atmosferę przerwało pukanie do drzwi. Blondyn wysunął swoją rękę i wyruszył w stronę korytarza.

Alexander’s POV

Gdy przeszedłem długi korytarz chwyciłem klamkę i otworzyłem drzwi. Ujrzałem tam niewysoką, brązowowłosą kobitkę w podeszłym wieku, a obok niej niewiele starszą ode mnie blondynkę zwaną Alice.

-Dzień dobry Alexiku- odparła uradowana babcia Gertruda, która tradycyjnie zaczęła całować mnie i ciągać za poliki. Obok niej stała jej siostrzenica.

-Przestań!- jęknąłem.

-Stęskniłam się za tobą i mam prawo do takich rzeczy- odparła zwyczajowo włączając do swojej wypowiedzi wyrażenie ,,mam prawo’’ bardzo często używane w rodzinie od strony mojej mamy.

-Ja też, ale proszę nie rób tego więcej. W końcu mam prawie 18 lat.

-Synek do osiemnastki ci jeszcze trochę brakuje, a mnie nie oduczysz takich rzeczy- zaśmiała się.

-Hej Alice- przywitałem podając jej rękę.

-Cześć! Dawno się nie widzieliśmy- stwierdziła uśmiechając się.

-No… to wejdźcie- wskazałem dłonią na korytarz- Wszyscy są w jadalni- poinformowałem je.

-Dobrze, już idziemy- oświadczyła Gertruda zdejmując kozaki i podając mi płaszcz, bym go powiesił.

-Kto przyjechał?- zawołała z oddalonego pokoju moja mama, a ja natychmiast szybki krokiem ruszyłem do nich.

-Babcia- odrzekłem zerkając czy jeszcze są na przedpokoju.

-Z Alice?

-Owszem, oby tym razem nie przywiozła jemioły- westchnąłem siadając przy stole obok Sebastiana.

-Oby- powiedziała Juliet.

-Dzień dobry wszystkim-  odparła starsza kobitka .

-A któż to za przystojny młodzieniec?- zdziwiła się widokiem nieznajomego jej chłopaka siedzącego z nami przy jednym stole.

-To jest mój przyjaciel- skłamałem. Chwilę później zauważyłem, że nikt nie był zadowolony z podjętej przeze mnie decyzji, ale dałem im znak, by mi pomogli w kłamstwie.

-Nazywam się Sebastian- wstał i ucałował dłoń mojej babci. Zauważyłem, że był lekko zmartwiony moim zachowaniem, ale starał się tego nie okazywać.

-Jeszcze elegancki i szarmancki, nie spodziewałabym się tego po dzisiejszej młodzieży- gderała.

-Babciu, proszę usiądź- odsunąłem krzesło i wskazałem na nie kończyną, natomiast Ekstazy zrobił to samo jej siostrzenicy.

-Ooo dziękuję Alexiku!- podziękowała uradowana.

-Babciu!! Nie nazywaj mnie tak- zdenerwowałem się siadając na swoje siedzenie i widząc jak wszyscy się z tego śmieją włącznie z Alice i Sebastianem.

-Tego roku również przywiozłam jemiołę- oznajmiła uśmiechnięta.

-O Boże- załamałem się pocierając czoło.

-,,Nie wzywaj Pana Boga na daremno’’- skarciła mnie babcia cytując jedno z 10 Przykazań Bożych.

-My też każdego roku wieszamy jemiołę- odparł ,,mój przyjaciel’’ próbując rozluźnić napiętą atmosferę.

-Jeszcze katolik, jestem pod wrażeniem… posiadasz same dobre zalety- stwierdziła Gertruda.

-Dziękuję- uśmiechnął się.

-Babuniu zrobić ci herbatę?- zapytałem uprzejmie.

-Owszem poproszę kochanie. Alice też przygotuj- dodała oglądając każdego kto siedział przy stole.

-Sebastian, pozwól ze mną- pociągnąłem go za sobą nie wzbudzając żadnych podejrzeń.

-Dlaczego tak się spięliście jak usłyszeliście, że twoja babcia przywiozła jemiołę? Przecież to zwykły, głupi pasożyt, który tradycyjnie się wiesza w domach- oparł się o kuchenkę. Muszę przyznać wyglądał seksownie, ale przecież nie mogłem mu tego powiedzieć.

-Ile ich wieszacie w domu?- wtrąciłem.

-No jedną do dwóch- odpowiedział patrząc się prosto w moje oczy co spowodowało, że się lekko zarumieniłem.

-No właśnie, a babcia Gertruda zawsze zawiesi z trzydzieści, a może i więcej. Strach gdziekolwiek pójść.

-Serio?- zaśmiał się obejmując mnie, lecz ja odsunąłem się- Ciekawe święta, ale dlaczego, aż tyle?- kontynuował.

-Ubzdurała sobie, że w przyszłości mamy się pobrać z Alice. I każdego roku nas tak nęka- odparłem- W tamtym roku próbowaliśmy je spalić, co oczywiście nam się udało. Ale ona kupiła nowe.

-Jesteśmy teraz razem, więc to zmienia całą postać rzeczy, a jej siostrzenica też już zapewne kogoś ma- ponownie próbował mnie przytulić i tym razem udało się mu.

-Próbowaliśmy babci to wytłumaczyć, ale nas nie słucha, a najgorsze jest to, że nienawidzi związków homoseksualnych.

-Ale tak w ogóle przecież ty i Alice, bylibyście w związku kazirodczym. W końcu jesteście rodziną.

-Nie, nie. Ta blondyna nie jest moją rodziną. Koleżanka babci zmarła, ale że były jak siostry to Gertruda się zaopiekowała nią i jakoś tak wyszło, że mówimy, że jest jej siostrzenicą. No i po prostu traktujemy się jak rodzina.

-Aaaa- potarł podbródek- Musisz powiedzieć swojej babci, że jesteśmy razem- powiedział stanowczo wypuszczając mnie z uścisku.

-Wiem, że muszę, ale ona nigdy mnie nie słucha i to nie jest takie proste- stwierdziłem kierując się z herbatami do jadalni.

Koniec

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------