Rozdział 16

Rozdział 16

Sebastian’s POV

Szczerze mówiąc  trochę się zdziwiłem tym klepnięciem, ale pominę ten fakt. Gdy znalazłem się w pokoju Alexandra zauważyłem jego bezwładne, leżące ciało podłączone tysiącami kabelków i rurek.

-Wiem, że zdenerwujesz się, gdy dowiesz się, że przyszedłem, ale może kiedyś to docenisz- pomyślałem siadając koło niego i chwytając jego małą, zimną dłoń- Zapewne mnie nie słyszysz, lecz warto spruwać. Alex pamiętasz jak się poznaliśmy?

To był piątek- natknęliśmy się na siebie na cmentarzu(rozpoznaliśmy swoje twarze, bo uczęszczaliśmy do tego samego liceum), a potem udaliśmy się do kawiarnii:

,,-Więc masz na imię Sebastian?- zapytał młodszy ode mnie chłopak chrupiąc ciastko.

-Tak i mam 19 lat, a ty jesteś jeszcze małolatem- zaśmiałem się.

-Ej…- szturchnął mnie i natychmiastowo się zawstydził.

-No dobra Alexandrze, przestanę- udawałem poważnego, ale za chwilę i tak się zaśmiałem, a on razem ze mną.

-Gadaliśmy ze sobą niedawno w szkole, nieprawdaż?- zapytał.

-Tak to ty jesteś z 3c.

-No- uśmiechnął się kończąc swoje ciastko i herbatę’’

-Tak szybko się dogadaliśmy.  Łączy nas jakaś wyjątkowa więź, więc proszę: obudź się- błagałem  zdesperowany.

***

Sebastian’s POV

Przebywałem blisko niego już cały tydzień, aż do pewnego dnia, gdy wchodziłem do jego pokoju z kawą zakupioną w szpitalnej kawiarni, jego palce zaczęły się poruszać. Byłem zaskoczony, a jednocześnie szczęśliwy. Natychmiastowo zawołałem doktora Szymanowskiego, a  chwilę przed jego wejściem Alexander uchylił lekko oczy. Zauważyłem w jego tęczówkach zdziwienie i wyczerpnie.

-Wszystko słyszałem, dziękuję Sebastian.

-Co się stało?- wykrzyknął lekarz Artur Sz.

-Obudził się.

-Więc musisz na moment wyjść, bo moim obowiązkiem jest teraz go zbadać- stwierdził.

-Ohh… dobrze- gdy odchodziłem poczułem małą dłoń ściskającą moje palce.

-Proszę, nie idź. Nie chcę by ktokolwiek mnie teraz zostawił- odparł chrapliwym głosem Alex.

-Musisz wyjść!- powiedział stanowczo Artur.

Gdy opuściłem salę podbiegła do mnie Stephany- jego mama.

-I co z nim ?- zapytała zmartwiona,

-Przebudził się.

-Jak dobrze, oby wyzdrowiał.

-Na pewno będzie zdrowy, jestem tego pewny. Jest silny, po Pani- odparłem uśmiechając się.

Koniec

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Czytasz = komentujesz

To jest rozdział za 24 (wigilię), ahh to przez ten brak czasu XDD

Później dodam jeszcze rozdział za dzisiaj ;p Tylko komentarze mają być pod obydwoma XD

Co dostaliście na święta ? PRZYZNAWAĆ SIĘ :P Ja 10 mang + 2 paczki Pocky, kapciusie króliczki i futerał też mięciuchny na telefon :D